کد مطلب:29508 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:98
4992. امام علی علیه السلام: به خدا سوگند، اگر [ تخت و] تكیه گاهی برایم بگذارند، [2] در بین توراتیان به توراتشان، و در بین انجیلیان به انجیلشان، و در بین زَبوریان به زبورشان، و در بین اهل قرآن به قرآنشان داوری خواهم كرد.[3]. 4993. الإرشاد - به نقل از اَصبغ بن نُباته -: هنگامی كه برای خلافت با علی بن ابی طالب علیه السلام بیعت شد، در حالی كه عمامه پیامبر خدا را بر سر نهاده بود و ردای وی را پوشیده بود، به طرف مسجد، حركت كرد و بر منبر رفت و خدا را سپاس گفت و بر او درود فرستاد و به موعظه و پند پرداخت. آن گاه، راحت نشست و انگشتانش را در هم فرو برد و روی زانوی خود گذاشت. سپس فرمود: «ای مردم! پیش از آن كه مرا از دست بدهید، از من بپرسید؛ چرا كه دانش پیشینیان و پسینیان در نزد من است. آگاه باشید! سوگند به خدا، اگر تكیه گاهی (مَسندی) برایم نهاده شود، در بین توراتیان به توراتشان، و در بین انجیلیان به انجیلشان، و در بین زبوریان به زبورشان، و در بین اهل قرآن به قرآنشان داوری خواهم كرد تا آن جا كه هر یك از این كتاب ها سر برآورَد و بگوید: ای پروردگار من! علی علیه السلام به حكم تو داوری كرد. به خدا سوگند، من از هر مدّعیِ شناخت قرآن، به قرآن و تأویل آن، داناترم و اگر آیه ای در كتاب خدا نمی بود، به شما از هر آنچه تا روز قیامتْ اتّفاق می افتد، خبر می دادم». آن گاه فرمود: «پیش از آن كه مرا از دست بدهید، از من بپرسید. سوگند به آن كه دانه را شكافت و آفریدگان را آفرید، اگر آیه آیه قرآن را از من بپرسید، از وقت نزول آن و از این كه درباره چه كسی نازل شده، به شما خبر می دهم و از ناسخ و منسوخ، خاص و عام، محكم و متشابه، و مكّی یا مدنیِ آن، آگاهتان می كنم. به خدا سوگند كه هیچ گروهی تا روز قیامت، گم راه و یا ره یافته نخواهد شد، جز آن كه من راهبر، فرستنده و فراخواننده آن را می شناسم».[4].
4991. امام علی علیه السلام: به خدا سوگند، من به تورات از توراتیان، و به انجیل از انجیلیان، و به قرآن از اهل قرآن، داناترم.[1].